آدمایی که ...

ساکت سوار تاکسی میشن ..

تا مقصد از پنجره بیرون رو نگاه میکنن

آخرشم ،

بدون هیچ حرفی

کرایه رو میدن و میرن ..

آدمای خسته‌ ای هستن

سر به سرشون نذارین …

باران می آمد
مردمان در خوابِ خانه
از آبِ رفته به جوی ... سخن می گفتند،
همهمه ی یک عده آدمی در کوچه نمی گذاشت
لالاییِ آرامِ آسمان را آسوده بشنوم ...
اصلا بگذار این ترانه
همین حوالیِ بوسه تمام شود!
من خسته ام
می خواهم به عطرِ تشنه ی گیسو و گریه نزدیکتر شوم،
کاری اگر نداری ... برو!
ورنه نزدیکتر بیا
می خواهم ببوسمت...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سید علی صالحی

می دانی؟
یک وقت هایی باید
روی یک تکه کاغذ بنویسی
تـعطیــل است!

و بچسبانی پشت شیشه ی افـکارت
باید به خودت استراحت بدهی
دراز بکشی
دست هایت را زیر سرت بگذاری
به آسمان خیره شوی
و بی خیال ســوت بزنی

در دلـت بخنــدی به تمام افـکاری که
پشت شیشه ی ذهنت صف کشیده اند
آن وقت با خودت بگویـی:
بگذار منتـظـر بمانند!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

حسین پناهی

تو نیستی
اما من برایت چای میریزم
دیروز هم نبودی که برایت بلیت سینما گرفتم
دوست داری بخند
دوست داری گریه کن
و یا دوست داری
مثل آینه مبهوت باش
مبهوت من و دنیای کوچکم
دیگر چه فرقی میکند
باشی یا نباشی
من با تو زندگی می کنم

ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﯼ ﻫﻤﯿﺸﯿﮕﯽ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﯿﺪ .
ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ
ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺩﻭﯾﺪﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻡ
ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺷﺘﻢ
ﺍﺳﮑﺎﻧﺲ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺁﻣادﻩ ﮐﻨﻢ
ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﻭ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ
ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﻭ ﻣﻦ
ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ
ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺮﺩﻡ
ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺩ
ﻭ ﻓﻘﻂ ﻣﺴﯿﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ
ﺭﻓﺖ .
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﯼ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ .
ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ
ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺩﻭﯾﺪﻧﺪ
ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﺴﯿﺮ ﻫﺎ ﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد ...

ابري نيست .
بادي نيست‌.
مي نشينم لب حوض‌:
گردش ماهي ها ، روشني ، من ، گل ، آب‌.
پاكي خوشه زيست‌.
مادرم ريحان مي چيند.
نان و ريحان و پنير ، آسماني بي ابر ، اطلسي هايي تر.
رستگاري نزديك : لاي گل هاي حياط‌.
نور در كاسه مس ، چه نوازش ها مي ريزد!
نردبان از سر ديوار بلند ، صبح را روي زمين مي آرد.
پشت لبخندي پنهان هر چيز.
روزني دارد ديوار زمان ، كه از آن ، چهره من پيداست‌.
چيزهايي هست ، كه نمي دانم‌.
مي دانم ، سبزه اي را بكنم خواهم مرد.
مي روم بالا تا اوج ، من پرواز بال و پرم‌.
راه مي بينم در ظلمت ، من پر از فانوسم‌.
من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت‌.
پرم از راه ، از پل ، از رود ، از موج‌.
پرم از سايه برگي در آب‌:
چه درونم تنهاست‌.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سهراب سپهری

درسته مــــُـــهر باطل روی حق خـورد

درسته روزگـــــار یــهــــــــو ورق خورد

درسته چشمامون گریــه رو سـَــر داد

یــه دستی آرزوهـــامونو پـــَـــر داد ...

روزگــــــار یـــهـــو ورق خــــــورد

یه دستی آرزوهامونو پــر داد ...

من به در ِ خانه‌ات تکيه داده‌ام
عابران می‌گويند نيست...
به خانه‌‌ی متروکش نگاه کن
نيست
رفته است...
می‌گويند و می‌روند
سي سال است می‌گويند
نيست
رفته است...
گفته‌اند و رفته‌اند
من اما
به درِ خانه‌ات تکيه داده‌ام...

به کوری چشم تو هم که باشد،

حالم خوب خوب است.

اصلا هم دلم برایت تنگ نشده،

حتی به تو فکر هم نمی کنم.

باران هم تو را به یادم نمی آورد... مثل همین حالا که می بارد!

لابد حالا داری زیر باران قدم می زنی ...

چترت را فراموش نکن،

لباس گرم را هم !

آنقدر به تو فکر می کنم
که یادم می رود
از خواب بیدار شوم
کاش
بودی و می گفتی
دیوانه
بیدار شو
صبحانه سرد می شود...

منو به حال من رها نکن ، تو هم به مرز این جنون بــرس

اگه هنوزم عاشق منی ، خودت به داد هر دومــون برس

من از تــصور نبودنت ، روو شــونه ی تو گریه مـــــیکنم

منی که دل بریدم از همه ، ببــــین برای تو چه میــکنم

تمام عــــمر رد شدم ازت ، ببــــین کجا شدم اســیر تو

به پــــــشت سر نگاه نمیکنم ، که برنگردم از مسیر تو

به حد مــــرگ میپرستمت ، ولی برای عشق تو کــمه

خودت به من بگو بهشت تو ، کجای این همه جهنمه ؟

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

روزبه بمانی

هوای حرف تو آدم را
عبور می دهد از کوچه باغ های حکایات
و در عروق چنین لحن
چه خون تازه محزونی!

حیاط روشن بود
و باد می آمد
و خون شب جریان داشت در سکوت دو مرد

"اتاق خلوت پاکی است برای فکر،
چه ابعاد ساده ای دارد!
دلم عجیب گرفته است
خیال خواب ندارم."

کنار پنجره رفت
و روی صندلی نرم پارچه ای نشست:

"هنوز در سفرم
خیال می کنم
در آب های جهان قایقی است
و من - مسافر قایق - هزار ها سال است
سرود زنده دریانوردهای کهن را
به گوش روزنه های فصول می خوانم
و پیش می رانم

مرا سفر به کجا می برد؟
کجا نشان قدم نا تمام خواهد ماند
و بند کفش به انگشت های نرم فراغت گشوده خواهد شد؟

کجاست جای رسیدن ، و پهن کردن یک فرش
و بی خیال نشستن
و گوش دادن به صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور؟

و در کدام بهار
درنگ خواهد کرد
و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد؟

شراب باید خورد
و در جوانی یک سایه راه باید رفت،
همین....

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سهراب سپهری

داره بارون میاد

بارون پاییز و یک دنیا ...

:))))

اگه خیال تو همش باهام نیس

خـلوتمو چرا خراب می کنن؟

چرا راننده تـــاکسیا همیشه

دوتا کرایه رو حساب می کنن؟

اگه خیال تو همه ش باهام نیس

چرا قدم زدنهامو کش می دم؟

چرا غروبا که میرم کافی شاپ

میرم دوتا قهوه سفارش میدم؟

دورو بــرم پـــُــــره از آدمایی

که داد درد مشـــــترک میزنن

قصدی ندارن ولی با کاراشون

زخمای کهنه مو نمک می زنن

گفته بودم گریه بده واسه مرد

غرور زیادش خوبه کم نمیشه

مرد واسه بستن بند کفشش

پاشو بالا میاره خم نمیشه....

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

حامد عسکری

میخواهم اقلاً یک نفر باشد

که من با او

از همه چیز همانطور حرف بزنم که با خودم حرف میزنم !

استاد سید علی صالحی :

میخواستم چشم های تو را ببوسم

تو نبودی ، باران بود...

***

تو را به خدا بگذارید

هر کسی هر چه دلش خواست

لااقل در خواب ببیند ...

***

چقدر این دوست داشتن های بی دلیل

خوب است

مثل همین باران بی سوال

که هی میبارد ...

***

حالا که آمدی

حرف ما بسیار

وقت ما اندک

آسمان هم که بارانی ست !

***

من از عطر آهسته هوا میفهمم

که تو باید تازه گی ها

از اینجا گذشته باشی ...

***

ما نباید بمیریم

رویاها بی مادر میشوند !

***

باید زنده بمانیم

 هنوز هم باران هست !

***

من هنوز نمیدانم چرا غروب هر پنجشنبه

گریه ام میگیرد !!!

***

نم نم بارانی که بیاید

همه ی دنیا مال خودمان میشود ...

***

حالا بخواب

تا فردا صبح

فرصت برای گریستن بر این روزگار بسیار است

***

من گاهی اوقات مجبورم

به آرامش عمیق سنگ حسادت کنم

چقدر خیالش آسوده است

چقدر تحمل سکوتش طولانی ست ...

***

ای کاش

یکی بیاید که وقت رفتن ، نرود ...

امروز در قطار با یک نابغه ملاقات کردم

تقریبا شش ساله

کنار من نشسته بود

همان طور که قطار در امتداد ساحل حرکت می کرد

اقیانوس را دیدیم

او به من نگاه کرد و گفت :

" اصلا قشنگ نیست "

و من اولین بار بود که این را می فهمیدم

آرام؟
آرام برای چه باید گرفت؟
وقتی بمیریم ، خود به خود آرام می گیریم!
پیش از آنکه بمیریم که نباید بمیریم!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

محمود دولت آبادی

مي ترسم که عمر مجال دوباره ديدنت را ندهد !

دوست من ، اشکم سرازير از حسرت روزهاي هدر رفته است .

اگر آمدي و نشاني من به گورستان شهر بود ،

فقط خوبـيــهــايــم را به خاطر آور ...

بارانی که روزها
بالای شهر ایستاده بود
عاقبت بارید،
تو بعدِ سال ها به خانه ام می آمدی...
تکلیفِ رنگ موهات
در چشم هام روشن نبود
تکلیفِ مهربانی، اندوه، خشم
و چیزهای دیگری که در کمد آماده کرده بودم
تکلیفِ شمع های روی میز
روشن نبود...
من و تو بارها
زمان را
در کافه ها و خیابان ها فراموش کرده بودیم
و حالا زمان داشت
از ما انتقام می گرفت
در زدی
باز کردم،
سلام کردی
اما صدا نداشتی،
به آغوشم کشیدی
اما
سایه ات را دیدم
که دست هایش توی جیبش بود
به اتاق آمدیم
شمع ها را روشن کردم
ولی هیچ چیز روشن نشد
نور
تاریکی را
پنهان کرده بود...
بعد
بر مبل نشستی
در مبل فرو رفتی
در مبل لرزیدی
در مبل عرق کردی
پنهانی، گوشه ی تقویم نوشتم:
نهنگی که در ساحل تقلا می کند
برای دیدن هیچ کس نیامده است.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

گروس عبدالملکیان