داره بارون میاد

بارون پاییز و یک دنیا ...

:))))

اگه خیال تو همش باهام نیس

خـلوتمو چرا خراب می کنن؟

چرا راننده تـــاکسیا همیشه

دوتا کرایه رو حساب می کنن؟

اگه خیال تو همه ش باهام نیس

چرا قدم زدنهامو کش می دم؟

چرا غروبا که میرم کافی شاپ

میرم دوتا قهوه سفارش میدم؟

دورو بــرم پـــُــــره از آدمایی

که داد درد مشـــــترک میزنن

قصدی ندارن ولی با کاراشون

زخمای کهنه مو نمک می زنن

گفته بودم گریه بده واسه مرد

غرور زیادش خوبه کم نمیشه

مرد واسه بستن بند کفشش

پاشو بالا میاره خم نمیشه....

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

حامد عسکری

میخواهم اقلاً یک نفر باشد

که من با او

از همه چیز همانطور حرف بزنم که با خودم حرف میزنم !

استاد سید علی صالحی :

میخواستم چشم های تو را ببوسم

تو نبودی ، باران بود...

***

تو را به خدا بگذارید

هر کسی هر چه دلش خواست

لااقل در خواب ببیند ...

***

چقدر این دوست داشتن های بی دلیل

خوب است

مثل همین باران بی سوال

که هی میبارد ...

***

حالا که آمدی

حرف ما بسیار

وقت ما اندک

آسمان هم که بارانی ست !

***

من از عطر آهسته هوا میفهمم

که تو باید تازه گی ها

از اینجا گذشته باشی ...

***

ما نباید بمیریم

رویاها بی مادر میشوند !

***

باید زنده بمانیم

 هنوز هم باران هست !

***

من هنوز نمیدانم چرا غروب هر پنجشنبه

گریه ام میگیرد !!!

***

نم نم بارانی که بیاید

همه ی دنیا مال خودمان میشود ...

***

حالا بخواب

تا فردا صبح

فرصت برای گریستن بر این روزگار بسیار است

***

من گاهی اوقات مجبورم

به آرامش عمیق سنگ حسادت کنم

چقدر خیالش آسوده است

چقدر تحمل سکوتش طولانی ست ...

***

ای کاش

یکی بیاید که وقت رفتن ، نرود ...

امروز در قطار با یک نابغه ملاقات کردم

تقریبا شش ساله

کنار من نشسته بود

همان طور که قطار در امتداد ساحل حرکت می کرد

اقیانوس را دیدیم

او به من نگاه کرد و گفت :

" اصلا قشنگ نیست "

و من اولین بار بود که این را می فهمیدم

آرام؟
آرام برای چه باید گرفت؟
وقتی بمیریم ، خود به خود آرام می گیریم!
پیش از آنکه بمیریم که نباید بمیریم!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

محمود دولت آبادی

مي ترسم که عمر مجال دوباره ديدنت را ندهد !

دوست من ، اشکم سرازير از حسرت روزهاي هدر رفته است .

اگر آمدي و نشاني من به گورستان شهر بود ،

فقط خوبـيــهــايــم را به خاطر آور ...

بارانی که روزها
بالای شهر ایستاده بود
عاقبت بارید،
تو بعدِ سال ها به خانه ام می آمدی...
تکلیفِ رنگ موهات
در چشم هام روشن نبود
تکلیفِ مهربانی، اندوه، خشم
و چیزهای دیگری که در کمد آماده کرده بودم
تکلیفِ شمع های روی میز
روشن نبود...
من و تو بارها
زمان را
در کافه ها و خیابان ها فراموش کرده بودیم
و حالا زمان داشت
از ما انتقام می گرفت
در زدی
باز کردم،
سلام کردی
اما صدا نداشتی،
به آغوشم کشیدی
اما
سایه ات را دیدم
که دست هایش توی جیبش بود
به اتاق آمدیم
شمع ها را روشن کردم
ولی هیچ چیز روشن نشد
نور
تاریکی را
پنهان کرده بود...
بعد
بر مبل نشستی
در مبل فرو رفتی
در مبل لرزیدی
در مبل عرق کردی
پنهانی، گوشه ی تقویم نوشتم:
نهنگی که در ساحل تقلا می کند
برای دیدن هیچ کس نیامده است.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

گروس عبدالملکیان

بعضی روزها

انسان فقط خسته ست

نه تنهاست

نه غمگین

و نه عاشق

فقط خسته ست!

اگر کسی مرا خواست، بگویید رفته باران ها را تماشا کند.

و اگر اصــرار کرد، بگوییـد برای دیدنِ طوفان ها رفــته است!

و اگر باز هم سماجت کرد، بگویید:

رفته است،

تا دیگر بازنگردد...!

چيزهايي ديدم در روي زمين‌:
كودكي ديدم، ماه را بو مي كرد.
قفسي بي در ديدم كه در آن‌، روشني پرپر مي زد.
نردباني كه از آن ، عشق مي رفت به بام ملكوت‌.
من زني را ديدم ، نور در هاون مي كوفت‌.
ظهر در سفره آنان نان بود ، سبزي بود، دوري شبنم بود،
كاسه داغ محبت بود.
من گدايي ديدم‌، در به در مي رفت آواز چكاوك مي خواست
و سپوري كه به يك پوسته خربزه مي برد نماز.
بره اي ديدم ، بادبادك مي خورد.
من الاغي ديدم‌، ينجه را مي فهميد.
در چراگاه «نصيحت» گاوي ديدم سير.
شاعري ديدم هنگام خطاب‌، به گل سوسن مي گفت: «شما»

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سهراب سپهری

و مرگ مُردن نیست
و مرگ تنها نفس نکشیدن نیست.
من مُــرده گان بی شماری را دیده ام
که راه می رفتند
حــــرف می زدند
سیگار می کشیدند
و خیس از باران، انتظار و تنهایی را درک می کردند
شــعر می خــواندند
می گریـــستند
قرض می دادند
می خــندیدنــد
و گریه می کردند...!

اگــه گــذارت این طرفا افتاد

گــُــذرت به کلبه ی ما افتاد

بـــاز مــنو صدا بزن

یه سری به مـا بزن

نگو از تــب و تــاب افـتاده قـلـبش

میوون عاشقا نیست دیگه حرفش

نــــگو طــاقت آهو بی دوومه

نفسش بریده و کارش تمومه

هنوز این خسته از خود ، روو پاهاشه

هــنوز مهـمـون نوازیش ســـر جاشه

هــــنوز درد یـه عاشق توو صـــداشه

هنـــوز بــرق محــبت توو چـشـاشـه

توو نـگاشه ...

درسته مـُـهر باطل روی حـــق خورد

درسته روزگـــــار یــهــو ورق خــورد

درسته چشمامون گریه رو سـَـر داد

یه دستی آرزوهــامــــونو پــَــر داد...

هنوز این خسته از خود ، روو پاهاشه

هنوز مهمون نوازیــش ســـر جــاشه

هـــــنوز درد یه عاشق توو صــداشـه

هنـــوز بــرق محــبت توو چـشـاشـه

توو نـگاشه ...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بین قطاری که می آید و قطاری که می رود
پنج دقیقه فرصت هست
تا تو را به فنجانی چای پیش از سفر دعوت کنم
پنج دقیقه !
تا با تو اندکی آرامش پیدا کنم
پنج دقیقه !
تا اندکی دردهایم را با تو بگویم
پنج دقیقه !
تا تو زندگی ام را زیر و رو کنی ...

خدایا شکرت

همین...

پشت كاجستان ، برف.
برف، يك دسته كلاغ.
جاده يعني غربت.
باد، آواز، مسافر، و كمي ميل به خواب.
شاخ پيچك و رسيدن، و حياط.

من ، و دلتنگ، و اين شيشه خيس.
مي نويسم، و فضا.
مي نويسم ، و دو ديوار ، و چندين گنجشك.

يك نفر دلتنگ است.
يك نفر مي بافد.
يك نفر مي شمرد.
يك نفر مي خواند.

زندگي يعني : يك سار پريد.
از چه دلتنگ شدي ؟
دلخوشي ها كم نيست : مثلا اين خورشيد،
كودك پس فردا،
كفتر آن هفته.

يك نفر ديشب مرد
و هنوز ، نان گندم خوب است.
و هنوز ، آب مي ريزد پايين ، اسب ها مي نوشند.

قطره ها در جريان،
برف بر دوش سكوت
و زمان روي ستون فقرات گل ياس.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سهراب سپهری

بی تو، مهتاب‌شبی، باز از آن كوچه گذشتم،

همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم،

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم،

شدم آن عاشق دیوانه كه بودم.

در نهانخانۀ جانم، گل یاد تو، درخشید

باغ صد خاطره خندید،

عطر صد خاطره پیچید:

یادم آمد كه شبی باهم از آن كوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دل‌خواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.

تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت.

من همه، محو تماشای نگاهت.

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشۀ ماه فروریخته در آب

شاخه‌ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید، تو به من گفتی:

ـ «از این عشق حذر كن!

لحظه‌ای چند بر این آب نظر كن،

آب، آیینۀ عشق گذران است،

تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است،

باش فردا، كه دلت با دگران است!

تا فراموش كنی، چندی از این شهر سفر كن!»

با تو گفتم:‌ «حذر از عشق!؟ - ندانم

سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم،

نتوانم!

روز اول، كه دل من به تمنای تو پر زد،

چون كبوتر، لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی، من نه رمیدم، نه گسستم . . .»

باز گفتم كه : «تو صیادی و من آهوی دشتم

تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم، نتوانم!»

اشكی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب، نالۀ تلخی زد و بگریخت . . .

اشک در چشم تو لرزید،

ماه بر عشق تو خندید!

یادم آید كه: دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه كشیدم.

نگسستم، نرمیدم.

رفت در ظلمت غم، آن شب و شب‌های دگر هم،

نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم،

نه کُنی دیگر از آن كوچه گذر هم . . .

بی تو، اما، به چه حالی من از آن كوچه گذشتم!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شاهکاری از

فریدون مشیری

هــــــر دم به گوشـــــم می رسد آوای زنـــــگ قـــافله

این قـــافـــلــــه تـــــا کربـــــــــــــلا دیگر نـــدارد فاصله

یک زن میان محــــملـــی انـــدر غم و تاب و تب اســـت

ایـــــــــــــــن زن صــــــدایـــــــــــــــش آشــــناســـت

ای وایِ مـــــــــــــــــــن ، ایـن زیــنــب اســـــــت ... !

در شب کوچک من، افسوس/ باد با برگ درختان میعادی دارد/در شب کوچک من دلهرهٔ ویرانیست/ گوش کن/ وزش ظلمت را میشنوی؟/ من غریبانه به این خوشبختی مینگرم/ من به نومیدی خود معتادم/ گوش کن/ وزش ظلمت را میشنوی؟/ در شب اکنون چیزی میگذرد/ ماه سرخست و مشوش/ و بر این بام که هر لحظه دراو بیم فرو ریختن است/ ابرها، همچون انبوه عزاداران/لحظهٔ باریدن را گوئی منتظرند/ لحظه ای/ و پس از آن، هیچ...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بانو فروغ فرخزاد

راستش را بخواهی بانو

امروز

هیچ اتفاق خاصی رخ نداد

فقط حدود عصر

بارانی کوتاه بارید

اما ، زار زار ...

مگر چند بار به دنیا آمده ایم

که این همه می میریم؟

پسرک ها

شوخی شوخی

به قورباغه ها

سنگ می پرانند

قورباغه ها

جدی جدی

می میرند ...

گاهی بهترین وسیله برای فراموشی، دیدار دوباره است

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
رومن گاری