یادمه هشت سالم بود 

یه روز از طرف مدرسه بردنمون کارخونه تولید بیسکوییت ،

ما رو به صف کردن و بردنمون تو کارخونه که خط تولید بیسکویت رو ببینیم

وقتی به قسمتی رسیدیم که دستگاه بیسکویت میداد بیرون

خیلی از بچه ها از صف زدن بیرون

و بیسکویتایی که از دستگاه میزد بیرون رو ورداشتن و خوردن

من رو حساب تربیتی که شده بودم میدونستم که اونا دارن کار اشتباه و زشتی میکنن

واسه همین تو صف موندم ...

ولی آخرش اونا بیسکویت خورده بودن

و منی که قواعدو رعایت کردم هیچی نصیبم نشده بود

الان پنجاه سالمه

اون روز گذشت ولی تجربه اون روز بارها و بارها تو زندگیم تکرار شد

خیلی جاها سعی کردم که آدم باشم و یه سری چیزا رو رعایت کنم 

ولی در نهایت من چیزی ندارم

و اونایی که واسه رسیدن به هدفشون خیلی چیزا رو زیر پا میذارن

از بیسکوییتای تو دستشون لذت میبرن

از همون موقع تا الان یکی از سوالای بزرگ زندگیم این بوده و هست

که خوب بودن و خوب موندن مهمتره یا رسیدن به بیسکوییتای زندگی ؟

اونم واسه مردمی که تو و شخصیتت رو 

با بیسکوییتای توی دستت میسنجند ...

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پرویز پرستویی